مروت وانصاف و رحم شد، نا آشنای مردمان

ازدل مهربانان ،قبله مهر،ووفا گمشده است

پرده شرم وحیا، نازک گشت ودورچوعنقا

صبربه سفره فقر،دامن به کوه قاف کشیده است

خارها پیراهن دیبا،رنگینِ گل به تن کردند

پرده پوش سرو،گلستان ،دست خالی بوده است

گوهروخرمهره به یک صدف جولانگرند

ازتاروپود جهان ،گویا انتظام پا کشیده است

دکان آراسته است تهی مغزبه بی شرمی

ازبرای ماه کنعان بازارگاهی نهاده است

بسیارکسان که می کشید دامان به نازوخرام

بهر عبرت ، زیر دامان زمین خوابیده است

نغمه خوان باش رحیل درره رضای پروردگار

به هم ریزد گر جهان ،اوست که پاینده است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: